شهریورماهِ امسال بود که اعتراضات متحد کارگرانِ دو کارخانۀ ورشکستۀ هپکو و آذرآبِ اراک تا سر حد بستن راهآهن و کمربندی تهراناراک، برگ جدیدی در جنبش کارگری ایران گشود. تا حدی که دولت بعد از لشکرکشی نیروهای سرکوب و به جا گذاشتن صحنههای دستوپای شکسته و سر و صورت خونین و چشمان ملتهب از گاز اشکآور، موقتاً وادار به عقبنشینی شد و با اختصاص هزینۀ فوری، حقوق یکی دو ماه این کارگران را واریز کرد. این درحالیست که اعتراضات سریالی هپکو که از حدود سه سال پیش تاکنون در جریان است، نهایتاً با شدتگرفتن در زمستانِ سال پیش منجر به برکناری مالک پیشین و واگذاری مالکیت شرکت به یک خریدار جدید شد. اما اکنون هم که مالک جدید نتوانسته از پسِ پرداخت مطالبات کارگران برآید، صحبتهایی از واگذاری به مالکی جدید به گوش میرسد. این درحالیست که در اواخر مهر و آبان امسال، زمزمۀ اعتراضی کارگران هپکو مجدداً در واکنش به این وعدههای سرِخرمن در حال بلند شدناست. وضع کارگران آذرآب نیز که در مجاورت هپکو است کمتر بحرانی نیست. کارخانجات هپکو و آذرآب، دو نمونه از خروار کارنجات ورشکستهای هستند که اعتراضات دامنهدارِ کارگرانش نگذاشته است که این کارخانهها به تعطیلی کشیده شوند.
به همین دلیل نیز بود که فعالین کمیتۀ عمل سازماندۀ کارگری در اراک اقدام به توزیع بیانیههایی با ۶ مطالبۀ اساسی در موردِ وضعیتِ بحرانی این کارخانجات در میان تعاونیهای مسکن و شهرکهای مسکونی کارگری هپکو، آذرآب، کابلسازی، شهر صنعتی و سایر شهرکهای کارگری و غیره کردند. این مطالبات شامل: ۱-لغو خصوصیسازی؛ ملیسازی کارخانه زیرِ نظارت و کنترل خودِ کارگران. ۲- اشغال کارخانه و به دست گرفتنِ تولید به دستِ خودِ کارگران. ۳- اتحاد کارگران تمامی کارخانههای ورشکستۀ اراک در اعتراضات – ۴- افشای اسناد حسابداری کارخانه و در اختیارگذاشتن دائمی این اسناد زیر نظارت کارگران ۵- مشارکت دادنِ خانوادهها در اعتراضات کارگران (که قدرت اعتراضات را چهار برابر خواهد کرد و احیاناً در مقابل سرکوب مصونیت ایجاد کند). ۶- ساخت یک کانال تلگرام برای اطلاعرسانی مستقیم از طرفِ خودِ کارگران (بدینترتیب سانسورِ اخبار یا سنگاندازیهای حراست جلوی کارگران برای ممانعت آنها از مصاحبه خنثی خواهد شد، درست مانند تجربۀ اعتراض ایرانترانسفو).
*متن اعلامیه در پیوست آمدهاست. همچنین گزارش تفصیلیتحلیلی این دخالتگری به زودی منتشر خواهد شد.