درحالیکه حکومت استبدادی جمهوری اسلامی در روزهای اخیر سعی کرده با تمرکز تمام قوای سرکوبش در خیابان‌ها از احتمال شکل‌گیری هر نوع تجمع اعتراضی خیابانی در شهرهای بزرگ جلوگیری کند و با ترتیب بیشترین موج بگیر و ببندها به خیال خودش نطفه‌های هر نوع سازمان‌یافتگی را در این اعتراضات خفه کند تا بالتبع کل اعتراضات خاموش شوند، اما نتیجه روشن است که محاسبات اشتباهی را به کار برده؛ چون:
اولاً زمینه‌های عینی و مادّی این اعتراضات به قوت خود باقی است و با سرکوب از بین نمی‌رود، بلکه دیر یا زود خودش را مجدداً در جا و زمان دیگری به صورت اعتراضات فراگیر نشان می‌دهد؛ و ثانیاً مجموعه تظاهرات اخیر که صرفاً فوران خودانگیختۀ خشم و انرژی عظیم اعتراضی مردم در کفِ خیابان‌ها بود، خیلی‌ها را که اکثراً چه بسا تا یک هفته پیش از شروع اعتراضات خود را «سیاسی» هم محسوب نمی‌کردند به صف سیاست و «فعالیت سیاسی» کشانده‌است! این تأثیر به‌خصوص در بین نوجوانان و جوانان بسیار مشهود بود.
از این جهت هرچند جنبۀ «خیابانی» اعتراضات کمابیش فروکش کرده، اما سطح آگاهی و حساسیت‌های سیاسی را جهشی بی‌سابقه داد. اکنون در ذهن بسیاری انواع سؤال‌ها موج می‌زند: چرا اعتراض فروکش کرد؟ چه‌طور می‌شود اعتراضات را احیا کرد؟ مسألۀ نبود رهبری اعتراض را چه‌طور می‌شود حل کرد؟ از این‌ها گذشته اعتراضات این تأثیر را هم داشت که در خیلی‌ها «آمادگی» و ظرفیت فعالیت سیاسی جمعی و متشکل را ایجاد کرد. یعنی افراد زیادی را به‌خصوص در نسل جوان می‌توان سراغ گرفت که دغدغۀ یک «تشکیلات» برای فعالیت منظم و هدفمند و بابرنامه را پیدا کرده‌اند. اما محقق کردن و عینیت بخشیدن به چنین ظرفیتی، وظیفۀ اصلی و اساسی نیروهای پیشرو در چنین شرایطی است. تغییر کیفی جنبش در این دو هفته شگرف بوده و مساعدترین فضا را برای نیروهای انقلابی دربرداشته است. جوِ رخوت و ترس تا حدود زیادی از بین رفته و جای خودش را به انگیزه و حساسیت‌های سیاسی و اجتماعی داده. بنابراین اگر به هر دلیلی نیروهای پیشرو قادر نباشند از چنین تغییر کیفی به نفع پیشروی جنبش و هدایتش به وضعیت انقلابی بهره‌برداری کنند، می‌توان آن را مستقیماً نتیجۀ ضعف در فعالیت آن‌ها دانست. به دلیل اهمیتِ فعالیت در چنین دورۀ حساسی است که رفقای کمیتۀ عمل سازماندۀ کارگری با توزیع صدها اعلامیه در محلات مختلف شهر تهران سعی کردند به همین سؤالات عمومی در ذهن مردم معترض پاسخ بدهند و وظایفِ آتی جنبش را به گوش مردم برسانند.
از آن‌جایی که حکومت به خوبی حساسیت برهۀ اخیر را می‌داند، با امنیتی‌کردن فضای شهری، دایرکردن گشت‌های ماشین نیروی انتظامی، گشت‌های محله‌محور سپاه، موتورسوارهای لباس شخصی و استقرار نیروهای بسیجی و اطلاعاتی در شاهراه‌های حیاتی شهر (تا پاسی از شب)، یعنی خلاصه با برپایی یک وضعیت شِبه حکومت نظامی در شب‌ها، سعی کرده تا جلوی هرگونه فعالیت سازمان‌یافتۀ تبلیغی و ترویجی در این فاز را بگیرد. با این‌حال هنوز هم شعارنویسی‌ها به شکل گسترده از سوی نیروهای معترض بر دیوارها نقش می‌بندند و در ادارات و کارخانجات راجع به جدیدترین اخبار اعتراضات بحث سیاسی در می‌گیرد، هنوز هم شکاف طبقاتی پابرجاست و خلاصه هنوز هم جامعه سخت سیاسی و اعتراضی است.
اعلامیه‌هایی که رفقای کمیتۀ عمل در روزهای اخیر توزیع کرده‌اند چکیدۀ مطلبی است که قبل‌تر تحت عنوان «۷ گام اساسی برای هدایت جنبش اعتراضی به سوی یک انقلاب» نشر یافت.
کمیتۀ عمل سازمانده کارگری – ۲۰ دی ۱۳۹۶
فایل اعلامیه 
