با انتشار اولین ویدیوی تحلیلی کمیته درباره اعتصاب کامیون‌داران، ملاحظاتی درباره نقاط قوت و البته کم و کاستی‌هایش از سوی برخی راننده‌ها به ما منتقل شد. حالا در شرایطی استثنایی که اعتصاب وارد سیزدهمین روز خود شده، پای خود را بیشتر روی زمین می‌گذاریم و در این ویدیو روی ۷مطالبه کلیدی برای پیشروی اعتصاب انگشت می‌گذاریم. تا الان این ویدیو توانسته از طریق مجازی بین شماری از رانندگان اعتصابی دست به دست شود، از همه رفقایی که مایلند و می‌توانند، در خواست داریم در انتشار ویدیو و انتقال ملاحظات و واکنش‌ها به ما یاری رسانند…
اعتصاب سراسری راننده‌ها و کامیون‌داران الآن سیزدهمین روز خودش را هم پشت سر گذاشته و کم‌ترین دستاوردش این بوده که توان قدرت جمعی راننده‌ها را نشان داده‌است. در این مدت اندک رانندگان کامیون توانسته‌اند عملاً چرخۀ اقتصاد کشور را مختل کنند. پیوستن رانندگان تاکسی به اعتصاب، گسترشش به اعتراضات کشاورزان، مرغ‌داران و دامداران تنها یکی از نتایج عینی اعتصاب سراسری کامیون‌داران بوده‌است. ما در ویدیوی قبلی‌مان گفتیم که چطور دولت و شرکتهای باربری (یعنی سرمایه‌داران بزرگ) برای چاپیدن کامیون‌داران و راننده‌ها با هم تبانی کرده‌اند و در این اعتصاب اگر حقی باید گرفته بشود از حلقوم دولت و شرکتهای باربری باید گرفته بشود. در این ویدیو سعی می‌کنیم خیلی سریع روی مطالبات محوری و قابل دفاع این اعتصاب و راه پیشروی‌اش متمرکز بشویم:
۱-کاهش کمیسیون شرکتهای باربری به ۱۳% و جریمۀ متخلفین!
تا الآن یکی از بزرگ‌ترین مشکلات راننده‌ها و کامیون‌داران درآمد ناچیزی بوده که هیچ تناسبی نه با سختی کارشان دارد و نه با هزینه‌‌‌های زندگی رانندگان و خانواده‌هایشان. با اینکه حق کمیسیون شرکتهای باربری قانوناً باید ۱۳ درصد باشد، اما در عمل می‌بینیم که دولت دست این شرکت‌ها را باز گذاشته تا با گرفتن کمیسیونهای گزاف از ۵۰ تا ۸۰ درصد کامیون‌داران را بچاپند! در روزهای اخیر دولت به خیال خودش سعی کرد با پیشنهاد افزایش ۲۰ درصدی کرایۀ بار غائله اعتصاب را بخواباند. اما مسأله اینجاست که با افزایش کرایۀ بار، مشکلی حل نمیشود. کرایۀ بار هرقدر هم که بالا برود، اولاً در عین حال سهم شرکتهای دلال باربری هم را هم بالا می‌برد و ثانیاً افزایش کرایۀ بار بر قیمت نهایی کالا‌‌های مصرفی (اعم از سوخت و موادغذایی و غیره) کشیده میشود. یعنی اگر کرایه‌ها اضافه بشود، فشار افزایش کرایۀ بار مستقیماً بر گردۀ خانواده‌‌‌های کارگری و قشر زحمتکش جامعه، از جمله خانواده‌‌‌های راننده‌ها و کامیون‌داران می‌افتد.
پس چه باید کرد؟ موضوع ساده است؛ به جای افزایش کرایۀ بار، باید دست شرکتهای باربری و حق کمیسیونهای نجومی‌شان را کوتاه کرد. دست شرکتهای انگلی را که یک هزارم زحمت رانندگان را نمی‌کشند اما کل درآمد باربری را به جیب میزنند. اگر کمیسیونهای این شرکت‌ها به همان حد قانونی ۱۳% برسد درآمد کامیون‌داران هم بالا می‌رود بدون اینکه حتی یک ریال به کرایۀ بار اضافه شود.
۲- حذف فوری عوارض جادهای برای تمام ماشین‌‌‌های سنگین!
یکی دیگر از مهمترین مشکلات راننده‌ها، تبانی بین پلیس راهور و عوارضی‌ها برای تیغ زدن راننده‌ها است. دولت در زمینۀ راه‌سازی و جاده‌کشی از خود سلب مسئولیت کرده و در عوض دست یک سری شرکت خصوصی را که ردِ اغلب‌شان هم به سپاه می‌رسد باز گذاشته تا وارد بخش جاده‌سازی شوند و با گرفتن عوارضی‌‌‌های سنگین، کامیون‌داران را سرکیسه کنند. اما موضوع به همینجا هم ختم نمیشود، مثلاً ماشین‌‌‌های سواری حق عبور و مرور از جادههای قدیم را دارند، اما اگر راننده کامیون از همان جادههای قدیم استفاده کند، پلیس راهور کامیون را ۱۰۰ هزارتومان یا بیشتر جریمه میکند. بدین صورت راننده کامیون‌ها به اجبار تن به جادۀ جدید و عوارض‌‌‌های چند ده‌هزار تومانی می‌دهند. این تنها یک نمونه از تبانی دولت و شرکتهای خصوصی برای چاپیدن کامیون‌داران است. مطالبه ما مشخص است : حذف فوری عوارض جادهای برای تمامی ماشین‌‌‌های سنگین!
۳- پرداخت کامل حق بیمه از طرف دولت و شرکتهای باربری!
سومین مورد، مسأله حق بیمه است. رانندگان خاطرشان هست که تا ۱۵ سال پیش، حق بیمه روی کاغذ بارنامه درج می‌شد و صاحب‌بار بود که باید پرداخت می‌کرد. الآن نه فقط حق بیمه را بر دوش کامیون‌دار انداخته‌اند. که این حق بیمه اخیراً افزایش ناگهانی قیمت هم داشته‌است. رانندگان با آن درآمد کم ، حالا باید چند صدهزار تومان هم بیمه پرداخت کنند! در صورتی که این وظیفۀ دولت و شرکتهای باربری است که این حق بیمه را متقبل شوند.
۴- احتساب سختی کار:
رانندگی کامیون یعنی زندگی انفرادی در جاده، تن‌هایی، استهلاک جسمی، آرتروز زانو و کمردرد، خطر تصادف، آتش گرفتن و نقص عضو…
احتساب سختی کار، حق بی چون و چرای همۀ راننده‌‌‌های کامیون است.
۵-اختصاص حق انعام ویژه به رانندگان برای حمل بار‌‌های خطرناک!
سختی کار رانندگی و استهلاک ماشین و هزینه‌‌‌های وحشتناک لوازم یدکی و نبود امکانات اولیۀ جادهای مثل سرویس بهداشتی به کنار، حتی بابت حمل بار‌‌های خطرناک مثل سوخت و اسید و گاز و نفتا و غیره هم مزایایی مثل انعام پرداخت نمیشود.
۶- حق ایجاد تشکل مستقل:
برخلاف کارگران کارخانه یا کارمندان یک اداره که در یک‌جا کنار هم کار می‌کنند، شغل رانندگی کامیون ایجاب میکند که راننده‌ها جدا از هم و پراکنده در جا‌‌های مختلف کشور یا مشغول عبور و مرور از مرز کشور باشند. مگر حداکثر در جاده از کنار هم رد بشوند بوقی بزنند یا در کافه‌‌‌های بین راهی گپی بزنند یا در شرکتی که برایش کار می‌کنند برخورد داشته باشند. بنابراین برای پیگیری مطالباتشان بسیار مهم است که تشکل مستقل خودشان را داشته باشند. صدای متحدانۀ راننده‌‌‌های کامیون در این اعتصاب نشان داد که تشکل‌های فرمایشی که دولت از بالا برای راننده‌ها و کامیون‌داران ساخته‌است هیچ اعتباری بین آنان ندارد. برگزاری انتخابات آزاد و انتخاب نماینده و داشتن تشکل مستقل برای اعتصاب‌کنندگان یک ضرورت است. حتی اگر این اعتصاب موفق بشود و به مطالباتی که میخواهد برسد؛ باز هم فقط و فقط یک تشکل مستقل است که قادر به حفظ دستاورد‌‌های این اعتصاب است. تشکلی که در مقابل هرگونه تهدید و ارعاب و اخراج و سلب مجوز کامیون‌دار و قلدری‌‌های دولت و شرکتهای باربری علیه راننده‌ها و کامیون‌داران بایستد.
۷- پیش به سوی تقویت همبستگی با اعتصاب راننده‌ها و کامیون‌دارها!
اعتصاب راننده‌ها و کامیون‌دارها و برخورد‌‌های قاطعشان با اعتصاب‌شکن‌‌هایی که حکومت با اعزام پلیس اسکورت می‌کرد، اعتماد به نفس زیادی را به جنبش کارگری و سایر جنبشهای اعتراضی تزریق کرد. این اعتصاب به خیلی‌‌‌های دیگر مثل راننده‌‌‌های تاکسی رسمی و اینترنتی (تپسی و اسنپ) و مینی‌بوس و غیره هم جسارت داده که برای اعتراض به خیابان بیایند. مرغ‌داران و دامداران و کشاورزان را به خیابان کشانده و با وجود اینکه حمل و نقل باری مختل شده و بعضاً قیمت مواد خوراکی هم بالا رفته‌است، ولی حمایت عمومی جامعه از این اعتصاب همچنان بالاست و همگان اخبارش را با ولع و اشتیاق دنبال می‌کنند. بنابراین هر چند ممکن است حکومت بخواهد اعتصاب‌کنندگان را به بازی انتظار بکشاند و بدین طریق مستهلک کند؛ اما از طرفی خود حکومت هم میداند که حمایت عمومی سایر جنبشهای اعتراضی سفت و سخت پشت این اعتصاب است؛ بنابراین هرقدر این اعتصاب بیشتر به طول بیانجامد، نه فقط خسارت‌‌های مالی دولت را بیشتر میکند که احتمال از کنترل خارج شدنش هم بیشتر است. راننده‌ها باید بدانند که با آنکه مطالباتشان صرفاً صنفی است، بسیاری از بخشهای جامعه را پشت خودشان متحد کرده‌اند. بنابراین تا گرفتن حقوقشان از دولت نباید قدمی عقب بنشینند. ریخت و پاش‌‌‌های مالی دولت که ارقامش در بودجۀ ۹۷ همه جا پخش شد (مانند سهم موسسات مذهبی و فرهنگی و غیره) نشان میدهد که دولت منابع کافی برای برآورده کردن مطالبات رانندگان و کامیون‌داران در اختیار دارد؛ پس هیچ عذر و بهانه و تعویقی پذیرفته نیست.
کمیته عمل سازمانده کارگری – ۱۳ خرداد ۱۳۹۷