چندماه پیش وقتی حملۀ همه‌جانبۀ حکومت به کارگران هفت‌تپه و فولاد اهواز در اوج بود، موجی از نامه‌ها و بیانیه‌های حمایت و همبستگی از سوی طبقۀ کارگر آرژانتین به سوی ایران روانه شد که بخش اندکی‌اش را در همین کانال پوشش داده بودیم. یکی از این حمایت‌ها مربوط به کارگران شرکت نفت لاهراس بود که سیزده سال پیش در پی یک اعتصاب ۲۰ روزه که به دستگیری برخی نمایندگان منجر شد، تظاهرات حمایتی مردم شهر را با خود تا درب زندان همراه کردند. در این تجمعات یک افسر پلیس به طور مرموزی کشته شد و به این بهانه شماری از کارگران به سالها زندان و حبس ابد محکوم شدند.
امروز این کارگران نامۀ سرگشاده‌ای را خطاب به کل تشکل‌های کارگری دنیا نوشته‌اند تا یورش همه‌جانبۀ حکومت آرژانتین به طبقۀ کارگر این کشور را افشا کنند.
انتشار ترجمۀ فارسی این نامه را از این حیث مهم دیدیم که:
▪️ اپوزیسیون درون‌جناحی یا برون‌مرزی سرمایه‌داری جمهوری اسلامی ایران، مدام برزیل و آرژانتین را به عنوان الگوهای توسعه برای ایران معرفی می‌کند. حال آنکه روایت «توسعه» در این کشورها هیچ‌وقت از زبان کارگران نقل نمی‌شود.
▪️ خصوصی‌سازی، تعطیلی واحدها، قراردادهای موقت، استخدام غیررسمی، عدم بیمه و … همگی بخشی از مشکلاتی است که طبقۀ کارگر آرژانتین همانقدر با آن دست به گریبان است که طبقۀ کارگر ایران. همچنین سرکوب هار و وحشیانه و پاپوش‌دوزی و دادگاهی‌کردن کارگران برای دفاع از وضع موجود، جزو وظایف ماهوی پلیس سرمایه‌داری، فارغ از جغرافیای آنست.
▪️ پیام اتحاد طبقۀ کارگر، فارغ از ملیت، جنسیت و مذهب، مهم‌ترین درسی است که از مبارزات منفرد هر بخش از طبقۀ کارگر باقی می‌ماند. پیامی که شعار هرروزۀ کارگران پیشروی آرژانتین است: یک طبقه، یک مبارزه!
***
متن نامه:
این نامه را از پاتاگونیا، جنوبی‌ترین منطقۀ امریکای جنوبی می‌نویسیم. می‌نویسیم چون باید در برابر حملۀ مشترک به خود برخیزیم و متحد شویم. ما کارگران صنعت نفت هستیم. کارگرانی که به خاطر اعتراضات سال ۲۰۰۶ علیه مالیات بر دستمزد و سیاست به‌اصطلاح «انعطاف‌پذیری بازار کار» به حبس ابد و سالها زندان محکوم شدیم! گرچه دادگستری محکوم‌مان کرده، اما هنوز آزادیم و این را مدیون صدها تشکل کارگری و حقوق بشری آرژانتین و سراسر دنیا هستیم که مبارزه برای تبرئۀ ما را به دست گرفتند.
امروز و پیش از آنکه آزار و اذیت و حملات به دستاوردهایمان عمیق‌تر شود این نامه را می‌نویسیم و شما را به سازماندهی مبارزۀ متحدانه فرامی‌خوانیم. اتحاد در مبارزه ضرورت فوری و فوتی ماست. اگر تک افتاده بایستیم، یک به یک ما را خواهند شکست. حکومت ماکری در آرژانتین و دادگستری، سرسپردۀ سرمایه‌داران و صندوق بین‌المللی پول هستند. احزاب مختلف سرمایه‌داری که برای جمع‌آوری رأی در کشمکش‌اند همگی در یک چیز متفق‌القول‌اند و آن اینکه کارگران و له‌شدگان باید بهای این بحرانی را که خودشان به بار آورده‌اند بپردازند.
در این میان سیاست «انعطاف‌پذیری بازار کار» نه فقط این‌جا بلکه در کل دنیا دارد پیش می‌رود. از بین ما کسانی که بخواهند در مقابل این سیاست قد علم کنند، به شیوه‌های مختلف آزار می‌بینند، زندانی و حتی کشته می‌شوند.
اوایل همین ماه چهار تن از رفقای خط اتوبوس شرقی شهر لاپلاتا به خاطر مبارزات دو سال پیش بازداشت شدند. پلیس به خانه‌هایشان هجوم آورد و بدون هرگونه حکم جلب یا تفتیش از طرف مقامات قضایی آن‌ها را با خود برد. این رفقا باید بی‌قید و شرط آزاد شوند!
این رفقای رانندۀ اتوبوس نمونه‌ای از آن چه هستند که در انتظار همۀ ما است؛ در انتظار همۀ آنانی که برای دفاع از حق خود بلند می‌شوند.
این اتفاق عیناً برای رفیق دیگری که نمایندۀ سابق کارگری شرکت نفت بود، افتاد و صرفاً به خاطر مقابله با طرح فجیع اصلاح صندوق بازنشستگی قریب به هفت ماه است که در زندان به سر می‌برد.
یکی دیگر از رفقای ما به نام فاکوندو هوآلا از سوی دادگستری آرژانتین به کشور شیلی استرداد داده شد و در آنجا قضاتِ رژیم سابق پینوشه در دادگاهی مضحک وی را به ۹ سال حبس محکوم کردند تا درس عبرتی برای بومیان مبارز ماپوچه و همۀ حق‌خواهان شود.
کارگران کشتی‌سازی سن‌دیاگو در شهر لاپلاتا که سرآمد کل جنبش کارگری آرژانتین بودند نیز مورد پیگرد و آزار و اذیت بیدادگستری حضرات سرمایه‌دار هستند. همچنین آلخاندرو ویاروئل و پنج رفیق دیگر به «جرم» مبارزه و دفاع از محیط کار و جلوگیری از تعطیلی آن مورد آزار و اذیت هستند. علاوه بر اینها مضحکۀ جدیدی علیه کارگران نفت ایالت ما قرار است برپا شود و سه رفیق کارگر به خاطر مبارزات پنج سال پیش علیه اخراجها و تعدیل نیرو در شرکت باکسا واقع در شهر لاس هراس دادگاهی خواهند شد. این رفقا بیش از سه ماه در بازداشت بودند، از سوی پلیس ایالت شکنجه و تحقیر شدند و اکنون باید منتظر محاکمه باشند. محاکمه‌ای که قصد دارد درس عبرت جدیدی به همۀ کارگران نفت و تمام جنبش کارگری بدهد. همۀ ما می‌بایست با این رفقا اعلام همبستگی کنیم!
بیش از ۷۵۰۰ نفر هستند که به خاطر مبارزاتشان تحت پیگرد و آزار و اذیت قرار دارند. هر بار که برای مبارزه قدم بیرون می‌گذاریم باید به یادمان باشد که زندگی‌مان در خطر است. دیدیم که چگونه رفیق همکارمان را کشتند و دادگستریِ تحت امر شرکت‌های نفتی چطور عوامل قتل او را بدون مجازات رها کرد و حتی ژاندارم‌هایی را که دست به سرکوب اعتراضات در اتوبان‌ها زدند را تشویق هم کرد. رفیق دیگری هم به ضرب گلولۀ گارد ساحلی در روستای ماسکاردی جان باخت. قاتلان او هنوز آزادند، اما بجایش دو تن از رفقایی که بدن بی‌جان او را به بیمارستان بردند، تحت پیگرد قرار دارند.
ما از بستگان و دوستانِ رانندگان اتوبوس خط شرقی، کشتی‌سازی سانتیاگو و تمام نامبردگان در این نامه و همین‌طور دوستان و آشنایان جان‌باختگان درخواست می‌کنیم که برای آزادی تمام مبارزان، لغو اتهامات و اجرای عدالت برای جان‌باختگان، یک کمیتۀ هماهنگی ملی تشکیل دهند.
پیش به سوی تشکیل کمیتۀ هماهنگی ملی برای آزادی تمام رفقای زندانی، لغو اتهامات و اجرای عدالت دربارۀ جان‌باختگان!
ما نمی‌توانیم صنف به صنف مبارزه کنیم. ضربه به یکی، ضربه به همۀ ما است! یک طبقه، یک مبارزه!
کمیسیون کارگران محکوم‌شده نفت لاهراس، ۶ آوریل ۲۰۱۹