زندگی برای اقلیت‌های جنسی از همان شروعش یعنی ترغیب به انکار و سرکوب خود، به پنهان شدن و پنهان کردن.
برای همین، لحظه‌ ابراز علنی هویت و گرایش جنسی‌ آنها به اطرافیان (خواه خانواده باشد یا محل کار و درس)، لحظۀ شورش علیه کل زندانی است که جامعه برای حبس کردن و پس زدنشان ساخته.
این اعلام علنی، فقط برای آزادشدن فرد از پیلۀ شخصی‌اش نیست، بلکه برای آنست که بگوید هر آنچه این جامعه «شخصی» نامیده و سخن گفتن درباره‌اش را تابو کرده، اتفاقاً مسائلی سیاسی و اجتماعی است. برای همینست که شکستن سکوت در این زمینه یک جنبه از مبارزه اجتماعی برای آنهاست. گرچه سخن گفتن از زندگی شخصی برای اقلیت‌های جنسی آن هم در جامعه‌ای که به حکم قانونش سنگسار و اعدام را تجویز می‌کند، خطر جانی دارد؛ اما شکستن این سکوت به طریقی که امنیت فوری فرد را به خطر نیاندازد، قدمی ضروری در این مبارزه اجتماعی است. به همین مناسبت هم روز یازده اکتبر به شکلی نمادین برای ترغیب اقلیتهای جنسی به شکستن سکوت و بیرون آمدن از پستو برگزیده شده است.
تصاویر بالا پوسترهایی است که حامیان «کارزار خیابان» در این روز و به همین مناسبت در فضاهای شهری چسبانده‌اند؛ تا گرچه به شکلی گمنام اما این صدا را به فضاهای عمومی شهر بکشانند. هم بگویند که در این جامعه‌اند و انکارناپذیر و هم پیام همبستگی خود را در همین روزهایی که مردم محروم و بی‌دفاع لردگان قربانی نظام پزشکی سرمایه‌سالار شده‌اند به آنان بدهند و بگویند که در این اعتراض‌شان تنها نیستند.

تصاویر ارسالی از حامیان کمپین «خیابان: تریبون زندانی سیاسی»