همبستگی کارگران آرژانتینی

همبستگی کارگران آرژانتینی با کارگران آذرآب، هفت تپه، فولاد اهواز و کارگران شهرداری کوت عبدالله

۲-  پلاکارد همبستگی با کارگران آذرآب و هفت‌تپه و کوت‌عبدالله بر دست یکی از کارگران صنعت نفت آرژانتین به ‌نام «دانیل روییز» بلند شده که تا همین چند هفتۀ پیش خودش برای مدت طولانی در زندان بود. دانیل قرارست در یک دادگاه جمعی همراه با کارگران دیگری در اواخر همین ماه محاکمه شود. «جرم» آن‌ها دفاع از خود در برابر نیروهای ضدشورش در جریان تظاهراتی بود که در سال ۲۰۱۷ علیه کاهش مزایای بازنشستگی در آرژانتین ترتیب داده شده بود.

در واقع چنین محاکمۀ جمعی، زهرچشم‌گیری دولت آرژانتین از جناح رادیکال و مبارزه‌جوی طبقه کارگر آرژانتین است؛ کارگرانی که توهم و تعارفی برای شکستن باتومی که برای زدنشان بلند می‌شود ندارند. اینکه امروز دفاع از کارگران آذرآب و هفت‌تپه از زبان همین کارگران مبارزه‌جو فریاد زده می‌شود، در عین حال دارد این پیام مهم ولی ظاهراً فراموش‌شده را به هم‌طبقه‌ای‌های خود در اراک و خوزستان می‌فرستد که: فراموش نکنید جواب زور، زور است.

پیامی که البته بسیاری نه مایلند جایی گفته و نه شنیده شود. برای آن‌هایی که مدام دم از مبارزۀ «مدنی» و «مسالمت‌آمیز» و «نفی خشونت» می‌زنند، تصاویر کتک خوردن کارگران و تبدیلش به ابزار چانه‌زنی و ترحم‌جویی و مرثیه‌سرایی، مطلوب است. اما ترسیم تصویری که کارگران بتوانند با هر ابزار ممکن در برابر خشونت پلیس از خود دفاع کنند، برایشان به شدت مخاطره‌آمیز.

با اینحال دیرزمانیست که زندان‌کردن‌ها و بی‌سرانجامی طومارنویسی و مذاکرات پشت پرده، راه «خیابان» را جلو پای کارگران ایران هم گذاشته است. راهی که کارگران هپکو و آذرآب بارها آن را رفته‌اند، اما هنوز به حلقه‌های دیگری برای ارتقا پیوند نخورده‌است: ۱- تدارکات دفاع از خود با هر ابزار ممکن و ۲- همراه کردن مردم شهر در اعتراضات کارگری خیابانی، دو تا از فوری‌ترین آن‌ حلقه‌هاست.