در روز زمین، از مرضی بدتر از کرونا می‌گوییم؛ یک مرض مزمن سی‌صدساله که با تب داغ صنعت و تجارت و مصرف و گسترانیدن جنگل‌های غول‌پیکر سیمانی و آهنی، ریه‌های زمین را سرطانی کرده.
بیماری‌ای که هر از چندی با بیرون ریختن بحران‌های اقتصادی و زیست‌محیطی‌اش سیارۀ ما را به تب و لرز و تشنج می‌کشاند: از گرسنگی و جنگ و بحران پناهجویی تا گرمایش و جنگل‌زدایی و سیل و طوفان.
سیستمی که همه چیز را تجاری کرده تا سرحد آنکه آب و هوا را هم در قوطی‌های دربسته پلاستیکی بفروشد. سیستمی که عدم تعادل و آشفتگی را عادی‌تر از عادی کرده. این همه می‌سازد و تولید می‌کند، اما دست‌آخر یا کمبود تولید دارد یا مازاد. از ویرس سود می‌گوییم که رد پایش از ریزترین ریزگردهای خوزستان تا سرب‌های معلق هوای تهران پیداست؛ همان سیستم که در ایران فرمان معدوم‌سازی یک روزه ۱۵ میلیون جوجه را می‌دهد و در جهان دورریز و اتلاف سالانه کل موادغذایی‌اش کفایت می‌کند تا ۴ برابر جمعیت گرسنه دنیا را سیر کند!
On Earth Day, it’s worth talking about a disease much deadlier than CoronaVirus. Here we are talking about a chronic 300-year-old disease which, through its feverish commercial and industrial expansion and ever-more planting cement and steel jungles, has made our planet’s lungs cancerous; a malignant disease, accompanied by economic and environmental symptoms and causing periodic convulsions: from hunger, war, immigration crisis to climate change, deforestation, disastrous floods and tornadoes; a virus which has made everything trad-able, even profiting out of thin air literally; a chaotic system that is eager to produce more wealth, but is always faced with over- or under-production, unable to eliminate poverty, hunger and malnourishment. We are talking about the CapitalismVirus, the most urgent threat to Earth.
