در روزهای گذشته به ازای چهل سال اعدام، شعار «نه به اعدام» داده شد. برای مخالفان سیاسی دهه شصت که هزار هزار اعدام شدند. برای اقلیت‌های ملی و قومی، اقلیت‌های مذهبی و جنسی، نویسندگان و مخالفان سیاسی که در خیابان‌ها و خانه‌هایشان ترور شدند. برای کهریزکِ ۸۸؛ برای آنانی که در دی ۹۶ وسط خیابان تن‌هایشان متلاشی شد یا جسدهایشان از آب کشیده شد؛ برای نیزارهای سبز ماهشهر که قرمز شد یا کودکان آبان ۹۸ که مغزشان متلاشی شد.
«نه به اعدام» شد فریادی برای همه آن دهان‌های خفه‌شده و برای دهان‌هایی که آبان ۹۸ فریاد زدند و امروز در خطر خفگی‌اند.
به پشتیبانی از حق حیات آن‌ها، «نه به اعدام» گفته شد و به پشتیبانی از مسیر مبارزۀ آن‌ها «نه به جمهوری اعدام» فریاد شد!
از درون خیابان و از همان خوزستانی که دارهای اعدامش به قدر دکل‌های نفتش پرتعدد است.
حالا مبارزانِ آبانی که در خطر #اعدام اند، همان‌قدر به پشتیبانی نیازمندند که دستگیرشدگان جدید بهبهان و سربندر که آبان ۹۸ را به تیر ۹۹ وصل کردند.
تصاویر دیوارنویسی‌های کارزار خیابان:تریبون زندانی سیاسی
