خیزش‌های سیاسی متناوب دی ۹۶، مرداد ۹۷ و آبان-دی ۹۸ زلزله‌هایی بودند که نه فقط برای همیشه چهرۀ تاریخ سیاسی معاصر ایران را تغییر دادند، بلکه پس‌لرزه‌هایشان در تمام جنبش‌های اجتماعی معاصر -از جنبش دانشجویی تا زنان و جنبش کارگری- حس شد. از همین روست که دفاع از این خیزش‌ها و خالقان این تاریخِ مبارزه، وظیفۀ همگانی تمام آن‌هایی است که داغ جمهوری اسلامی را در این چهل ساله بر پیکرشان دارند. دفاع از اُسرای این خیزش‌ها دفاع از حقانیت کل خیزش‌های سیاسی مردمی سه سالۀ اخیر است.
همبستگی کم‌نظیر مردمی علیه اعدام زندانیان دی و آبان، هرچند توانست موقتاً سدی در برابر اجرای فوری سه تا از این اعدام‌ها بگذارد، اما توطئۀ این اعدام‌های سریالی هنوز به قوت خود باقی است. مصطفی صالحی را در سکوت بالای دار بردند و اینک هم برای مصادرۀ تنها سرپناه همسر و فرزندانش دست دراز کرده‌اند. در آن سو عباس محمدی را به انفرادی فرستاده‌اند تا هر شب را با تعلیق لحظۀ قریب‌الوقوع اعدام بگذراند.
به جز این، ده‌ها تن دیگر از معترضان در صف اعدام‌اند و زیر شکنجه‌های شدید برای اعتراف‌گیری. معدودی‌شان راه به اخبار یافته‌اند. آخرین‌شان مربوط به پروندۀ سه برادری است که به خاطر شرکت در اعتراضات ۹۷، یکی‌شان ( نوید افکاری) حکم اعدام و مابقی عملاً حبس ابد گرفته‌اند.
به همین مناسبت، کمپین خیابانی علیه اعدام این زندانیان با همراهی رفقای داخل و خارج از کشور در کارزار «خیابان: تریبون زندانی سیاسی» به اجرا درآمده:
◽️برای جان‌فشانان خیزش‌های سیاسی اخیر.
◽️برای کودکان مصطفی صالحی که ابتدا پدرشان را از دست دادند و اکنون سرپناهشان را.
◽️برای کودکان عباس محمدی که کودکی‌شان با دوری و هراس از اعدام پدر می‌گذرد.
◽️برای رنج برادران افکاری
