اعتراضات سراسری خیابانی که بدواً در واکنش به بی‌آبی در مناطق عرب‌نشین خوزستان کلید خورد، در کمتر از یک هفته مثل دومینو شهرها و روستاهای لُرنشین خوزستان را درنوردید و حالا دیگر به پنج استان کشور تسری پیدا کرده است. این تازه به جز اعتراضات نمادینی است که در برخی از دیگر از استان‌ها اینجا و آنجا در همبستگی با این موج اعتراضی ترتیب داده شده است.
به روال آبان ۹۸ حکومت همزمان با ایجاد اختلال در اینترنت، تدارکِ سرکوب دیده است. مناطق جنوب غربی کشور آشکارا وارد فاز اعتراضات سراسری شده‌اند، با اینحال از آنجایی که اختلال در اینترنت به دیگر استان‌ها هم تسری پیدا کرده، این یعنی حکومت احتمال پیوستن سایر مناطق به این اعتراضات خیابانی را هم زیاد می‌بیند.
از آبان ۹۸ تا تیر ۱۴۰۰ اعتراضات سراسری با کوهی از تجاربی جلو آمده که به قیمتی گزاف حاصل شدند؛ یعنی:
- مسلح‌شدن توده‌ها یک مرحلۀ اجتناب‌ناپذیر از جنگ ماست: ج.ا با قدرت سلاح برجا مانده و بدون سلاح هم به زیر کشیده نخواهد شد. مسلح‌شدن هر قدر منسجم‌تر و در قالب هسته‌ها و تقسیم وظایف درونی باشد شانس بیشتری برای دخالت و مصونیت امنیتی دارد.
سپاه و ارتش و قوای شبه‌نظامی نزدیک به آنان، نه «برادران» ما که دو بازوی اجرایی سرکوب و حفظ ج.ا هستند و انحلال‌شان بخشی از نبرد ما. تشویق سربازان به تمرد و سرپیچی از اجرای فرمان تیر، اقدامشان برای رساندن سلاح به مردم و پیوستن‌شان به جنگ خیابانی «همراه با سلاح»، ضروری است. (اینجا و اینجا را بخوانید!) - حفظ راه‌های امن ارتباطی در دوران قطع اینترنت، برای تداوم هماهنگی اعتراضات حیاتی است. اینجا و اینجا را بخوانید
- مخفی‌کاری و حفظ خود، ضرورت تدوام مبارزه است. قطعاً هیچ فضیلتی در کشته یا زندان شدن نیست! حداقل‌های این مخفی‌کاری، عبارتند از پوشش چهره، از کار انداختن دوربین‌های رصد و شناسایی، محو چهره در فیلم‌ها پیش از انتشار، تشکیل حلقه‌های نجات بازداشت‌شدگان در لحظۀ دستگیری و غیره. (اینجا را بخوانید)
- از آبان ۹۸، روش سدبندی جاده‌ها و تجمعات ضربتی و پراکنده، جایگزین روش‌های تجمعات بزرگ در میدان‌های اصلی شهر (به سیاق دی ۹۶) شد. با این روش جدید، هم حرکت سرکوبگران برای رسیدن به نقاط شهری کُند می‌شد و هم پراکندگی، سرکوب را برای جمهوی اسلامی سخت‌تر می‌کرد و هم به لحاظ عملی با تعداد کمتری از معترضان قابل انجام است.
- پزشکان، پرستاران و دانشجویان پزشکی در شرایط کشتار، ضروریست که شبکه‌های درمانگر معتمد و زیرزمینی تشکیل دهند تا هم به نجات مجروحان بیایند و هم مکانیسم‌هایی را طراحی کنند که جلوی تحویل مجروحان به نیروهای امنیتی در مراکز درمانی گرفته شود. هزاران هزار مجروح بدون وجود این شبکه‌های درمانگر مستقل نه شانسی برای نجات دارند و نه ادامۀ مبارزه.