اپیدمی کرونای جدید و تبعات ویران‌کنندۀ اقتصادی آن در ایران واقعیتی عریان و غیرقابل برگشت است.
طبقۀ کارگر اگر برای این دوران یک استراتژی منسجم نداشته باشد، در گرداب بیماری و بیکاریِ ناشی از این اپیدمی له می‌شود.
چنین استراتژی‌ای باید بتواند به سه سوال محوری پاسخ دهد:
اولاً «کدام منابع» را باید نشانه گرفت تا بهانۀ تحریم به‌عنوان مانع طرح‌های حمایتی معرفی نشود؟
ثانیاً برای تحقق «کدام مطالبات» محوری باید دولت را مجبور به صرف این منابع کرد؟
در نهایت اینکه با «کدام اهرم فشار از پایین» چنین کاری را کرد؟
