دقایقی از صدا و پیام نوید افکاری کافی است تا به یادآوریم چه انبانی از خلاقیت و شور زندگی و آرمانگرایی در تک تک جان‌های بی‌نامی بود که دی و آبان را ساختند. نه نشان و تریبونی داشتند و نه سازمانی که برای نجات خود به کارزارهای دفاعی‌اش دل خوش کنند. اغلب کارگرانی هستند مثل مصطفی صالحی که تا پای جان خم نشدند و تازه بعد از مرگ، نامشان به بیرون درز کرد؛ یا مثل نوید افکاری که با افتخار می‌گوید: کارگر است و ورزشکار و یک آرمانگرا!
«دنبال گردن برای طناب‌شان میگردند»، چکیدۀ کل رویۀ چهل سالۀ جمهوری اسلامی در حذف و کشتار است، یک توصیف موجز که از کنجِ سلول و رو به جنبش مردمی بازگو شد و راهش را به ادبیات مبارزاتی سیاسی باز کرد.
اینک که جمهوری اسلامی، اصرار بر پخش تلویزیونی اعترافات اجباری نوید دارد و او را به مکان نامعلومی منتقل کرده، خطر اعدام پنهانی او به شدت افزایش یافته است. بلندکردن صدای این زندانی در این برهه، کمترین کاری است که نباید از انجامش دریغ کرد. به همین خاطر هم در کمپین «خیابان: تریبون زندانی سیاسی»، دوستانی سعی کرده‌اند که پیام او را در فضاهای عمومی ثبت کنند.
